“Het zelfvertrouwen van de kinderen zien groeien wanneer ze Nederlands spreken, is extra leuk”

“Eén van mijn favoriete spelletjes is wanneer we de lichaamsdelen leren in het Nederlands”, zegt Tine, Roelandvrijwilliger NT2. “Op post-its schrijf ik op voorhand de verschillende delen, waarna de kinderen die dan plakken op de juiste plaats bij iemand die graag in de spotlight staat. Hilariteit verzekerd.”

Leuke activiteiten op kamp 

Tine: “Door onze speelse en toegankelijke activiteiten krijgen de kinderen met een migratieachtergrond (NT2) het Nederlands sneller onder de knie. Zo zingen en dansen we tijdens de pauzemomenten op Nederlandstalige muziek. Of we luisteren gewoon naar wat de kinderen allemaal te vertellen hebben. Je merkt dan heel duidelijk hoe snel hun zelfvertrouwen groeit wanneer het hen lukt om steeds beter Nederlands te spreken.”

Meest ontroerende herinnering 

“Mijn meest ontroerende herinnering op kamp was onze uitstap naar het dierenpark Harry Malter. Toen we bij de aapjes stonden, had ik foto’s getrokken van één van de kinderen. Hij wou heel graag dat ik die foto’s naar zijn mama doorstuurde. Dus toen zij hem kwam ophalen, vroeg ik of dat mocht. Ze was heel blij met die foto’s en heeft me achteraf nog een berichtje gestuurd om te laten weten dat haar kinderen van het kamp hadden genoten en dat ze blij was hen zo gelukkig te zien. Toen besefte ik nog maar eens hoe graag ik dit doe en hoe veel ik ervoor terugkrijg.”

Hartverwarmende tekening 

“Een herinnering die me altijd zal bijblijven, is toen we de kinderen de opdracht gaven om een tekening of plattegrond van het verkeer te maken. Wij gingen als animatoren rond bij iedereen om te helpen waar nodig. Op een bepaald moment wou één van de kinderen graag weten hoe hij mijn naam moest schrijven. Hij bleef heel geheimzinnig over zijn tekening en ik mocht die pas op het einde zien. Toen bleek dat hij de opdracht helemaal niet gemaakt had, maar zijn eigen naam en mijn naam had opgeschreven en daar een kunstwerkje rond gemaakt had. Hoewel hij dus absoluut niet bezig was met het thema waarover het taalatelier ging, heeft hij toch de moeite gedaan om namen te leren spellen. Ik moet er nu nog altijd om lachen omdat het zo hartverwarmend was.”