“Op Roelandkamp heb ik geleerd om uit mijn kot te komen”
Wist je dat Laura tijdens de coronaperiode uit pure nieuwsgierigheid morsecode én een paar zinnen Portugees leerde? Ze is duidelijk niet bang om iets nieuws te proberen, ook niet op taalkamp. “Ik dacht altijd dat ik eerder ingetogen was,” zegt ze, “maar ik heb gemerkt dat het in de juiste omgeving heel gemakkelijk is om los te gaan en je enthousiaste zelve te zijn.”
Laura (20 jaar) is een oud-deelnemer van onze kampen en is nu ook animator. Ze combineert haar studies rechten aan de UGent met klassieke gitaar aan het Conservatorium van Gent. “Ik hou me graag met verschillende dingen bezig”, lacht ze.
Hoe was je allereerste kampervaring?
“Mijn allereerste kamp was in de paasvakantie in Bure, toen ik veertien was. Een vriendin had me meegevraagd, maar we durfden amper Frans te spreken. We vertrokken denk ik al een beetje met schrik. Dat was misschien niet de beste start, maar dat heeft me gelukkig niet tegengehouden om terug te keren!”
“Het jaar erna ging ik opnieuw, dit keer naar Virton met mijn jongere zus. En dat was wél een schot in de roos: superleuke herinneringen! Tijdens de coronaperiode sloeg ik een jaartje over, maar daarna trok ik twee zomers op rij naar Sutton Valence voor het 'Intercultural Fun'-kamp. De eerste keer was zó leuk dat ik het jaar nadien gewoon terug moest gaan. Ik had het ook beloofd aan vrienden die ik daar had gemaakt.”
Wat heb je bijgeleerd op kamp?
“Vooral: uit mijn kot komen! Zowel qua spreekdurf als in het tonen van wat je in huis hebt. Iedereen vindt het spannend in het begin, maar als jij die eerste stap zet en gesprekje aanknoopt, zijn anderen daar vaak echt dankbaar voor.”
“Ik heb ook geleerd om wat milder voor mezelf te zijn. Niemand spreekt perfect Frans of Engels, en dat is oké. Je bent er om te leren. Fouten maken hoort erbij.”
Wat zijn je leukste herinneringen?
“Oei, kiezen is moeilijk! Als ik er een paar mag opnoemen: het casinospel, de zangmomenten met de groep en natuurlijk het feestje op de laatste avond. Ik dacht altijd dat ik eerder introvert was, maar op kamp merkte ik dat ik in de juiste omgeving echt kan losgaan en helemaal mezelf kan zijn.”
“O ja, en in Sutton Valence had een van de moni’s een telescoop mee. We zijn ’s avonds nog gaan sterrenkijken. Magisch moment!”
Wat is volgens jou de sterkte van Roeland?
“De persoonlijke aanpak, zonder twijfel. De animatoren en taalcoaches zijn écht betrokken. Ze begrijpen dat het spannend is om een vreemde taal te spreken en helpen je om die drempel te verlagen. Ze zorgen voor sfeer, voor leuke ateliers en trekken je mee in het kampverhaal. Daardoor leer je snel mensen kennen, en voor je het weet is die spreekangst helemaal weg.”